CAPUT II.
| 1 | Erant tunc temporis Romae Petrus et Paulus, doctores Christianorum, sublimes operibus, clari magisterio, qui virtute suorum operum Neronem adversum fecerant, captum Magi Simonis delinimentis, qui sibi animum eius conciliaverat. |
| 2 | Cui adiumentum victoriae, subiectiones gentium, vitae longaevitatem, salutis custodiam feralibus artibus pollicebatur, atque ille credebat, qui vim rerum nesciret examinare. |
| 3 | Denique summum apud eum tenebat amicitiae locum: quandoquidem etiam praesulem suae salutis vitaeque custodem arbitrabatur. |
| 4 | Sed ubi Petrus eius vanitates et flagitia detexit, et species illum rerum mentiri, non solidum aliquid aut verum efficere demonstravit; ludibrio habitus, et digno est consumptus moerore. |
| 5 | Et quamvis in aliis terrarum partibus Petri esset expertus potentiam: tamen praeveniens Romam, ausus est iactare, quod mortuos resuscitaret. |
| 6 | Defunctus erat id temporis Romae adolescens nobilis, propinquus Caesaris, cum universorum dolore. |
| 7 | Admonuere plerique experiendum, utrum posset resuscitari. |
| 8 | Celeberrimus in his operibus habebatur Petrus: sed apud gentiles nulla facti huiusmodi deferebatur fides. |
| 9 | Dolor exegit remedium: perrectum est ad Petrum. |
| 10 | Fuere, qui etiam Simonem accersendum putarent: uterque adfuerunt. |
| 11 | Ait Petrus: Simoni qui se de sua iactaret potentia, priores sese partes dare: ut si posset, mortuum resuscitaret. |
| 12 | Si ille non resuscitaret, se non defuturum ut Chriptus opem ferret defuncto, quo posset resurgere. |
| 13 | Simon, qui putaret apud urbem gentilium plurimum suas valituras artes, conditionem proposuit: ut si ipse resuscitasset mortuum, Petrus occideretur, qui MAGNAM POTENTIAM (sic enim appellabatur) lacessendo iniurias irrogavisset; sin vero praevaluisset Petrus in Simonem, pari genere vindicaretur. |
| 14 | Acquievit Petrus; adorsus est Simon, accessit ad lectulum defuncti: incantare atque immurmurare dira carmina ut coepit, visus est caput agitare, qui mortuus erat. |
| 15 | Clamor ingens gentilium, quod iam viveret, quod loqueretur cum Simone. |
| 16 | Ira et indignatio in Petrum, quod ausus esset conferre sese tantae potestati. |
| 17 | Sanctus Apostolus poposcit silentium, et dixit: Si vivit defunctus, loquatur: si resuscitatus est, surgat, ambulet, fabuletur: phantasma illud esse, non veritatem, quod videatur caput movisse. |
| 18 | Denique separetur, inquit, Simon a lectulo: et tunc ne id quidem ostentui futurum. |
| 19 | Abducitur Simon a lectulo: manet sine specie motus alicuius, qui mortuus erat. |
| 20 | Astitit Petrus longius, et intra se paulisper orationi intentus, cum magna voce ait: Adolescens, surge: sanet te Dominus Iesus. |
| 21 | Et statim surrexit adolescens, et locutus est, et ambulavit, et cibum sumpsit, et dedit eum Petrus matri suae. |
| 22 | Qui cum rogaretur, ut ab eo non discederet, ait: Non derelinquetur ab eo qui eum fecit resurgere, cuius nos servi sumus. |
| 23 | Secura esto mater de filio, non verearis, habet custodem suum. |
| 24 | Et cum populus in Simonem insurgeret, ut lapidaretur, ait Petrus: Satis est ad poenam eius, quod cognoscit suas artes nihil valere: vivat, et Christi regnum crescere videat vel invitus. |
| 25 | Torquebatur Magus Apostoli gloria. |
| 26 | Collegit sese, atque omnem excitans carminum suorum potentiam, congregat populum, offensumque se dicit a Galilaeis: relicturum se urbem, quam tueri soleret. |
| 27 | Diem statuit: pollicetur volatum, quo supernis sedibus inveheretur: cui, quando vellet, coelum pateret. |
| 28 | Conscendit statuto die montem Capitolinum, ac se de rupe deiiciens, volare coepit. |
| 29 | Mirari populus et venerari: plerique dicentes Dei esse potentiam, non hominis, qui cum corpore volitaret, nihil tale fecisse Christum. |
| 30 | Tunc Petrus in medio stans, ait: Iesu Domine, ostende ei vanas artes suas esse, ne hac specie populus iste qui crediturus est, decipiatur. |
| 31 | Decidat, Domine; sic tamen, ut nihil se potuisse vivens recognoscat. |
| 32 | Et statim in voce Petri, implicatis remigiis alarum quas sumpserat, corruit, nec exanimatus est; sed fracto debilitatoque crure, Aritiam concessit, atque ibi mortuus est. |
| 33 | Quo comperto: deceptum se Nero et destitutum: dolens tanti casum amici, sublatumque sibi virum utilem et necessarium reipublicae indignatus, quaerere coepit causas quibus Petrum occideret. |
| 34 | Et iam tempus aderat, quo sancti vocarentur Apostoli Petrus et Paulus. |
| 35 | Denique dato, ut comprehenderentur praecepto, rogabatur Petrus ut sese alio conferret. |
| 36 | Resistebat ille dicens, nequaquam se facturum, ut tamquam metu mortis territus cederet: bonum esse pro Christo pati, qui pro omnibus se morti obtulisset: non mortem illam, sed immortalitatem futuram: tamquam indignum, ut ipse fugeret passionem sui corporis, qui multos doctrina sua compulerit se hostias pro Christo offerre: deberi sibi secundum Domini vocem, ut et ipse in passione sua Christo gloriam atque honorem daret. |
| 37 | Haec et alia Petrus obtexere: sed plebs lacrymis querens, ne se relinqueret, et fluctuantem inter procellas gentilium destitueret: victus fletibus Petrus, cessit: promisit se urbem egressurum. |
| 38 | Proxima nocte salutatis fratribus, et celebrata oratione proficisci solus coepit. |
| 39 | Ubi ventum est ad portam, videt sibi Christum occurrere, et adorans eum, dixit: Domine, quo vadis? Dicit ei Christus: Iterum venio crucifigi. |
| 40 | Intellexit Petrus de sua dictum passione, quod in ea Christus passurus videretur, qui patitur in singulis: non utique corporis dolore, sed quadam misericordiae compassione, aut gloriae celebritate. |
| 41 | Et conversus, in urbem redit; captusque a persecutoribus, cruci adiudicatus, poposcit ut inversis vestigiis cruci affigeretur, quod indignus esset, qui simili modo crucifigeretur, ut passus est Dei Filius. |
| 42 | Quo impetrato, vel quia ita debebatur, ut Christus praedixerat, vel quia persecutor non invitus indulget poenarum incrementa; et ipse et Paulus, alter cruce, alter gladio necati sunt. |